fot. M. Rodziewicz
Przystanek 11. Biały Chłop
Odcinek: Biały Chłop – Jezioro Jasne (1,1 km)
Figura Białego Chłopa stoi w miejscu, które od wieków było ważnym skrzyżowaniem dróg. Dukty leśne łączyły brzegi Jezioraka z osiedlami ludzkimi na obrzeżu Kamienieckich Lasów. Krawędzią rynny Jezioraka wiódł zaś historycznie poświadczony starożytny trakt „via regia”. Zagłębiające się w las drogi rozsnuwały niegdyś nitki swych rozgałęzień, jakby naśladując korzenie drzew płożące się pod powierzchnią ziemi. Ten naturalny rytm uładziły potem ludzkie zabiegi, tnąc przestrzeń leśną prostymi przesiekami. Stare tradycyjne drogi zachowały się do dzisiaj, lecz „zaklęta” plątanina ścieżek, które prowadziły do bagien i uroczysk, zniknęła wśród nowych nasadzeń drzew. Jedynie pokrzywy i inne rośliny towarzyszące człowiekowi, pozwalają dziś uważnemu obserwatorowi dostrzec miejsca, które dawnymi czasy wykorzystywali leśni wędrowcy. Wszystkie te leśne szlaki zbiegały się u stop drewnianego posągu. Trudno powiedzieć skąd wzięła się owa figura. Według jednej wersji rzeźbę na skrzyżowaniu postawił w latach dwudziestych XX wieku stolarz z Siemian, żeby nastraszyć kobiety wracające o zmroku z młyna w Fabiankach. I potem Biały Chłop stał się drogowskazem. Inna wersja, zasłyszana przez Georga Hoffmanna, ornitologa prowadzącego swe badania w latach trzydziestych nad jeziorem Czerwica, powiada, że przez długie dziesiątki, a może i setki lat na skrzyżowaniu stał wysoki, smukło ociosany słup z jasnego kamienia. Nazywano go Białym Chłopem. Posąg był wielokrotnie niszczony. Obecna replika jest dziełem profesora Juliana Pałki z warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ciemna twarz istniejącej obecnie rzeźby nawiązuje historycznie do okopconej twarzy smolarzy dawniej pracujących w Siemiańskich lasach.
